Iwan VI Romanow

Iwan VI
Cesarz Rosji
Okres	od 17 października?/28 października 1740 do 25 listopada?/6 grudnia 1741
Poprzednik	Anna Iwanowna Romanowa
Następca	Elżbieta Romanowa
Dane biograficzne
Dynastia	Welfowie
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia?/23 sierpnia 1740 Petersburg
Data i miejsce śmierci	5 lipca?/16 lipca 1764 Szlisselburg
Ojciec	Antoni Ulryk z Brunszwiku-Wolfenbüttel
Matka	Anna Leopoldowna
Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan VI Antonowicz (ros. Иоанн Антонович; ur. 12 sierpnia^?/23 sierpnia 1740 w Sankt Petersburgu, zm. 5 lipca^?/16 lipca 1764 w Szlisselburgu) – cesarz Rosji^[1] w latach 1740–1741.

Iwan Antonowicz pochodził z dynastii Welfów. Był po kądzieli prawnukiem cara Iwana V Romanowa, synem księżnej Anny Leopoldowny i księcia brunszwickiego, Antoniego Ulryka z Brunszwiku-Wolfenbüttel.

Zgodnie z wolą cesarzowej Anny Iwanowny z 1731 roku Iwan wstąpił na tron Rosji w 1740 roku i otrzymał imię tronowe Iwana VI. Jako władca-niemowlę nie miał żadnego wpływu na władzę w państwie, którą sprawowali w jego imieniu regenci, najpierw książę Ernest Jan Biron, a po jego aresztowaniu księżna Anna Leopoldowna.

Kilkunastomiesięczne rządy Iwana Antonowicza zakończyły się faktycznie 14 listopada^?/25 listopada 1741 roku, gdy spiskowcy wykonujący rozkazy księżnej Elżbiety Piotrowny zdobyli Pałac Zimowy i aresztowali rodzinę cesarską.

Po zamachu stanu z 1741 roku Iwan Antonowicz stał się najważniejszym więźniem w Cesarstwie Rosyjskim. Początkowo traktowano go jako przyszłego następcę tronu, jednak izolowano od spraw publicznych. Mieszkał wraz z rodzicami w Rydze, w Oranienburgu i w majątku Chołmogory.

Z upływem jednak lat w otoczeniu cesarzowej Elżbiety Piotrownej wzrastała obawa, że cesarz powróci na tron, gdyż według Najwyższego Manifestu ogłoszonego w 1731 roku to jemu, po ukończeniu 17. roku życia, przypadał bezwzględnie tytuł imperatora. Aby do tego nie dopuścić, cesarzowa Elżbieta nakazała uwięzić Iwana w jednej z najlepiej strzeżonych rosyjskich twierdz.

W 1756 roku 16-letni Iwan VI został uwięziony w twierdzy w Szlisselburgu, gdzie prawie całkowicie odizolowano go od świata zewnętrznego. W wyniku złego traktowania, izolacji i obawy o życie Iwan w krótkim czasie popadł w chorobę psychiczną. Mieszkał samotnie w celi, do której dostępu pilnowało przez całą dobę ośmiu żołnierzy z rozkazem stawiania zbrojnego oporu każdej próbie uwolnienia więźnia występującego pod imieniem Grigorij.

W 1762 roku za sprawą cesarza Piotra III los Iwana Antonowicza nieco się poprawił. Został przeniesiony do nowo wybudowanego pawilonu więziennego. Nie trwało to jednak długo, gdyż w tym samym roku Katarzyna II zaostrzyła środki bezpieczeństwa wobec pierwszego więźnia stanu i nakazała, aby w przypadku jakiejkolwiek próby uwolnienia Iwana żołnierze go zgładzili.

Iwan Antonowicz zginął z rąk strażników więziennych w nocy z 15/16 lipca 1764 roku, w chwili gdy próbowała go uwolnić z twierdzy szlisselburskiej grupa spiskowców pod dowództwem porucznika Wasyla Mirowicza. Został pochowany w nieoznaczonym grobie na terenie twierdzy.

• historia Rosji
• Imperium Rosyjskie

• Iwan VI: car w żelaznej masce. Historia rosyjska