Grand Prix-wegrace van Canada 1967
Mosport Park
Land
Datum	30 september 1967
Organisator	FIM
500 cc
Snelste ronde	Mike Hailwood
Eerste	Mike Hailwood
Tweede	Giacomo Agostini
Derde	Mike Duff
250 cc
Snelste ronde	Bill Ivy
Eerste	Mike Hailwood
Tweede	Phil Read
Derde	Ralph Bryans
125 cc
Snelste ronde	Bill Ivy
Eerste	Bill Ivy
Tweede	Tim Coopey
Derde	Robert Lusk

De Grand Prix-wegrace van Canada 1967 was de twaalfde en voorlaatste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 30 september 1967 op Mosport Park, een stratencircuit op de noordoever van het Ontariomeer, 97 km ten noordoosten van Toronto. Alleen de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. De 500cc-klasse sloot haar seizoen hier af en de wereldtitel werd hier beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse was al eerder beslist.

Hoewel de 500cc-titel hier beslist werd, was de Canadese Grand Prix niet voor herhaling vatbaar. De GP had ook al een sanctie van de FIM gehad omdat ze een week was opgeschoven. De straf daarvoor was dat er in het volgende jaar geen GP georganiseerd mocht worden. Dat probleem loste zichzelf op: deze Canadese Grand Prix was de enige in de geschiedenis. De bezetting van de Grand Prix was niet zozeer mager, maar de privérijders die normaal aan de start kwamen bleven weg omdat de startgelden niet in verhouding stonden tot de reiskosten. Zo bleven alleen enkele fabrieksrijders over naast een enorm contingent Canadezen en Amerikanen.

Om te bepalen wie er wereldkampioen 500 cc zou worden was enig rekenwerk vereist. Giacomo Agostini had 52 punten gescoord, maar er moesten in totaal vier resultaten weggestreept worden. Tot dusver moest Agostini 6 punten wegstrepen, waardoor zijn netto resultaat op 46 punten kwam. Mike Hailwood had 44 punten gescoord, maar had al drie "0"-resultaten zodat dat ook zijn netto puntentotaal was. Agostini kon alleen meer punten scoren door te winnen, want zijn laagste overgebleven resultaat was 6 punten. Hij kon maximaal op 48 punten komen. Hetzelfde gold voor Hailwood: alles minder dan 8 punten werd een streepresultaat. Hailwood kon op 46 punten komen door te winnen en vervolgens weer 6 punten weg te strepen. Als Hailwood won en Giacomo Agostini scoorde zelfs maar 1 punt, dan was Agostini wereldkampioen. Dat ene punt moest hij wel wegstrepen, maar omdat beiden dan 46 punten hadden, werd gekeken naar het aantal overwinningen: Agostini 5 (Duitsland, België, DDR, Finland en Italië) en Hailwood 5 (Isle of Man, TT Assen, Tsjecho-Slowakije, Ulster en Canada). Daarna werd gekeken naar de tweede plaatsen: Agostini 2 (TT Assen en Tsjecho-Slowakije) en Hailwood 2 (België en Italië). Zo bleef de stand gelijk, tenzij Agostini in Canada als zesde of hoger eindigde. Dan had hij een extra resultaat dat Hailwood niet had. Onder de streep kon Hailwood alleen wereldkampioen worden als hij won en Agostini niet scoorde.

In Canada won Hailwood wel, maar Agostini werd op korte afstand tweede en verzekerde op die manier zijn wereldtitel. In zijn thuisrace werd de Canadees Mike Duff met een Matchless derde.

Uitslag 500cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Mike Hailwood Honda 1:13"28'5 8 2 Giacomo Agostini MV Agusta +37'7 6 3 Mike Duff Matchless +1"40'2 4 4 Ivor Lloyd Matchless +1 ronde 3 5 Andreas Georgeades Velocette +1 ronde 2 6 George Rockett Norton +3 ronden 1 7 David Lloyd Triton 8 Manuel Radbord Honda 9 Thomas de Mange Matchless 10 Jean Lysight Triumph 11 Bob MacLean Norton 12 Henry Hanje Triumph 13 David Shepard Norton

Niet gefinisht Coureur Merk Oorzaak Adrian Shelley Norton Bruce Dent Norton Don Haddow Honda Fraser McAninch Norton Joseph Lama Matchless Ken King Norton Kurt Fischer Vincent-HRD Mike Manley Honda Peter Kellond Norton Peter-John Davis Norton Robert Fisher Triumph Roger Beaumont Triumph William Walsh Norton Yvon Duhamel Matchless Dave Cunningham Triumph Fred Stevens Hannah-Paton Ron Grant Honda Ed LaBelle Norton Fred Simone BMW Kurt Liebmann BMW OL Special Nishan Baronian BSA

Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Jack Findlay McIntyre-Matchless John Dodds Norton Gyula Marsovszky Matchless Billie Nelson Norton Chris Conn Norton Dan Shorey Norton Derek Minter Norton Griff Jenkins Norton John Blanchard Seeley-URS John Cooper Seeley-Matchless John Hartle Métisse-Matchless Maurice Hawthorne Norton Peter Williams Arter-Matchless Rob Fitton Norton Rodney Gould Norton Steve Spencer Norton Angelo Bergamonti Hannah-Paton Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [1] Bosse Granath Métisse-Matchless

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Giacomo Agostini	MV Agusta	46 (58)
2	Mike Hailwood	Honda	46 (52)
3	John Hartle	Métisse-Matchless	22
4	Peter Williams	Arter-Matchless	16
5	Jack Findlay	McIntyre-Matchless	15
6	Fred Stevens	Hannah-Paton	11
7	John Cooper	Norton / Seeley-Matchless	8
8	Gyula Marsovszky	Matchless	7
9	Billie Nelson	Norton	6
	Steve Spencer	Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Mike Hailwood wist in Canada de 250cc-race te winnen. Doordat Phil Read tweede werd stonden ze nu gelijk in het wereldkampioenschap waardoor de winnaar in de GP van Japan wereldkampioen zou worden.

Uitslag 250cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Mike Hailwood Honda 52"31'0 8 2 Phil Read Yamaha +1"00'0 6 3 Ralph Bryans Honda +1 ronde 4 4 Yvon Duhamel Yamaha +2 ronden 3 5 Frank Camillieri Yamaha +3 ronden 2 6 Ron Grant Yamaha +3 ronden 1

Onbekend[2] Coureur Merk Jack Findlay Bultaco Malcolm Stanton Aermacchi Gyula Marsovszky Bultaco Heinz Rosner MZ Rolf Schmid Bultaco Carlos Giró Ossa José Medrano Bultaco Bill Ivy Yamaha Bill Smith Kawasaki Brian Steenson Aermacchi Dave Simmonds Kawasaki Derek Woodman MZ Fred Stevens Hannah-Paton Mick Chatterton Yamaha Tommy Robb Bultaco Gilberto Milani Aermacchi Akiyasu Motohashi Yamaha Jyun Hamano Yamaha Ginger Molloy Bultaco

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Phil Read	Yamaha	50 (56)
	Mike Hailwood	Honda	50 (54)
3	Bill Ivy	Yamaha	46 (50)
4	Ralph Bryans	Honda	36 (50)
5	Derek Woodman	MZ	18
6	Heinz Rosner	MZ	13
7	Ginger Molloy	Bultaco	9
8	Gyula Marsovszky	Bultaco	8
9	Dave Simmonds	Kawasaki	5
10	José Medrano	Bultaco	4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

In Canada won Bill Ivy ook. Phil Read kwam niet aan de start en het podium werd aangevuld met "lokale" rijders: De Canadees Tim Coopey werd met een Yamaha tweede op twee ronden en de Canadees Robert Lusk werd met een Yamaha derde op drie ronden. Met zijn overwinning bereikte Bill Ivy het maximale aantal punten van 56. Misschien was dat de reden om überhaupt naar Canada af te reizen, want hij was al lang wereldkampioen. Hij wist dat hij in de GP van Japan een aanval te verduren zou krijgen van de nieuwe viercilinder Suzuki RS 67U.

Uitslag 125cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Bill Ivy Yamaha 46"39'0 8 2 Tim Coopey Yamaha +2 ronden 6 3 Robert Lusk Yamaha +3 ronden 4 4 Jean-Guy Duval Yamaha +3 ronden 3 5 Ralph Swegan Yamaha +3 ronden 2 6 Robert Messina Yamaha +4 ronden 1 Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid[3] Phil Read Yamaha

Onbekend[2] Coureur Merk Barry Smith Bultaco Kel Carruthers Honda Kevin Cass Bultaco Hartmut Bischoff MZ Jürgen Lenk MZ Klaus Enderlein MZ Thomas Heuschkel MZ Hans Georg Anscheidt Suzuki Herbert Mann MZ Walter Scheimann Honda José Maria Busquets Montesa José Medrano Bultaco Jean-Louis Vergnais Bultaco Dave Simmonds Kawasaki Jim Curry Honda Rex Avery EMC Stuart Graham Suzuki László Szabó MZ Francesco Villa Montesa Giovanni Burlando Honda Walter Villa Montesa Akiyasu Motohashi Yamaha Hideo Kanaya Suzuki Isao Morishita Suzuki Yasuho Shigeno Suzuki Cees van Dongen Honda Ginger Molloy Bultaco

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Bill Ivy	Yamaha	56 (68)	wereldkampioen
2	Phil Read	Yamaha	40
3	Stuart Graham	Suzuki	32 (38)
4	Yoshimi Katayama	Suzuki	19
5	László Szabó	MZ	13
6	Hans Georg Anscheidt	Suzuki	12
7	Dave Simmonds	Kawasaki	9
8	Kel Carruthers	Honda	7
9	Tim Coopey	Yamaha	6
10	Thomas Heuschkel	MZ	5
	Walter Scheimann	Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)