W 1987 odbył podróż do Heratu[8]. Podczas niej wykonał zdjęcie rodziny afgańskiej zabitej w bombardowaniu, za które dostał pierwszą nagrodę World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich[11]. W 1989 został współpracownikiem amerykańskiego czasopisma „National Review” odpowiedzialnym za korespondencję z zapalnych rejonów świata[12]. Początkowo pisał o Afganistanie, później także relacjonował konflikt w Angoli[13]. Na łamach tego pisma w styczniu 1989 opublikowano jego artykuł The Coming Crack Up of Communism, poświęcony przewidywanemu upadkowi komunizmu[14]. W latach 1990–1991 pełnił funkcję warszawskiego korespondenta „The Sunday Telegraph”.
Od 1988 do 1992 doradzał magnatowi prasowemu Rupertowi Murdochowi i reprezentował interesy należącej do niego News Corporation w Polsce, w tym przy nieudanej próbie utworzenia komercyjnej stacji telewizyjnej[15][16].
Był członkiem założycielem Związku Wyzwolenia Narodowego, został także członkiem Klubu Polskiej Rady Biznesu, rady Klubu Atlantyckiego oraz rady Nagrody im. Jana Karskiego.
Od 2002 do 2005 był członkiem-rezydentem liberalno-prawicowego think tankuAmerican Enterprise Institute (AEI) w Waszyngtonie i dyrektorem wykonawczym New Atlantic Intitiative przy AEI[17][18]. Był redaktorem cyklu publikacji analitycznych pt. European Outlook, a także organizatorem konferencji międzynarodowych. W 2015, po odejściu z parlamentu, został senior fellow (starszym wykładowcą) w Center for European Studies na Uniwersytecie Harvarda[19]. W 2016 objął funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Bydgoskiego Parku Techniczno-Technologicznego, deklarując przekazywanie wynagrodzenia z tego tytułu na cel społeczny[20]. Został także distinguished statesman w Brzezinski Institute on Geostrategy w ramach think tanku Center for Strategic and International Studies[21] oraz członkiem Komitetu Sterującego Grupy Bilderberg[22].
Od 1 października 1992 do 17 lutego 1995 Wojskowe Służby Informacyjne zainteresowane podwójnym obywatelstwem inwigilowały Radosława Sikorskiego, nadając akcji kryptonim „Szpak”. Teczka z materiałami zgromadzonymi w czasie akcji „Szpak” została odtajniona i upubliczniona przez Radosława Sikorskiego w 2006[23]. W wyborach do Sejmu w 1997 kandydował z listy ROP w okręgu bydgoskim, jednak nie uzyskał mandatu i wkrótce potem rozstał się z tym ugrupowaniem.
W latach 1998–2001 w rządzie Jerzego Buzka był wiceministrem spraw zagranicznych. Zajmował się utrzymywaniem kontaktów z Polonią oraz relacji z krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. W tym samym okresie sprawował funkcję przewodniczącego Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”. Zasiadał w prezydium Ruchu Społecznego AWS[24].
12 września 2007 ogłosił, że będzie kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej z okręgu bydgoskiego. W wyborach, które odbyły się 21 października tego samego roku, otrzymał 117 219 głosów i zdobył mandat posła na Sejm VI kadencji. Z powodów zdrowotnych nie był obecny na inauguracji Sejmu w dniu 5 listopada 2007, ślubowanie poselskie złożył dzień później. 16 listopada tego samego roku został powołany na stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W grudniu 2007 wstąpił do Platformy Obywatelskiej, w marcu 2008 został członkiem zarządu krajowego PO, a 8 października 2010 wiceprzewodniczącym partii[30].
W 2010 był jednym z dwóch (obok Bronisława Komorowskiego) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. Przegrał rywalizację stosunkiem głosów 31,5% do 68,5%[31]. W wyborach w 2011 ponownie uzyskał mandat poselski jako lider bydgoskiej listy Platformy Obywatelskiej, dostał 91 720 głosów[32]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachował stanowisko ministra spraw zagranicznych. 14 grudnia 2013 ponownie wybrany na wiceprzewodniczącego PO. 22 września 2014 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra.
W sierpniu 2008 w imieniu polskiego rządu podpisał wraz z sekretarz stanu USA Condoleezzą Rice umowę dotyczącą umiejscowienia bazy tarczy antyrakietowej w Polsce[38]. W lipcu 2010 w związku ze zmianą koncepcji obrony balistycznej ze strony USA przez nową administrację amerykańską w obecności Radosława Sikorskiego i Hillary Clinton podpisano aneks do umowy przewidujący zamontowanie w bazie rakiet krótszego zasięgu zdolnych do obrony terytorium Polski[39].
W listopadzie 2011, w trakcie trwającego europejskiego kryzysu finansowego, wygłosił w Berlinie przemówienie pt. Polska a przyszłość Unii Europejskiej dla Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej[40][41]. Ostrzegał w nim, że państwa członkowskie UE stoją w obliczu wyboru pomiędzy głębszą integracją gospodarczą a upadkiem strefy euro, ponadto wskazywał w nim, że mniej się obawia „niemieckiej potęgi niż niemieckiej bezczynności”, wzywając Niemcy do objęcia przywództwa w działaniach dla utrzymania strefy euro[40]. Wystąpienie to spotkało się z szerokim odzewem w mediach oraz wśród europejskich polityków[42][43][44].
W lutym 2014 został poproszony przez Catherine Ashton, aby rozpocząć misję dyplomatyczną w Kijowie[45]. W trakcie wydarzeń Euromajdanu brał udział w negocjacjach między ukraińskimi stronami konfliktu[46]. 21 lutego 2014 w obecności Radosława Sikorskiego i Franka-Waltera Steinmeiera liderzy opozycji i prezydent Wiktor Janukowycz podpisali porozumienie dotyczące utrzymania rządów konstytucyjnych i promowania pokojowych reform na Ukrainie[47].
W 2014 w trakcie negocjacji nad nowym składem organów Unii Europejskiej był przez polski rząd wysuwany jako kandydat na stanowisko wysokiego przedstawiciela UE[48], funkcję tę objęła jednak Federica Mogherini.
Lata 2014–2019
Radosław Sikorski podczas przemówienia w Senacie (2014)
Po odejściu z rządu został następnie ogłoszony kandydatem koalicji rządzącej na stanowisko marszałka Sejmu w miejsce Ewy Kopacz, która zrezygnowała z tej funkcji w związku z objęciem funkcji prezesa Rady Ministrów[49]. 24 września 2014 został wybrany na ten urząd 233 głosami za wobec 143 przeciw i przy 62 wstrzymujących się[50].
Był jedną z osób, których prywatne rozmowy zostały nielegalnie nagrane, a następnie od 2014 były ujawniane w ramach tzw. afery podsłuchowej[51][52]. W przypadku Radosława Sikorskiego objęła ona m.in. rozmowę z Jackiem Rostowskim, podczas której wypowiadał się krytycznie o współpracy polsko-amerykańskiej[51]. W trakcie tej afery zapowiedział podanie się do dymisji z funkcji marszałka Sejmu[53]. Oficjalnie zrezygnował z tego stanowiska 23 czerwca 2015[54]. Nie wystartował także w wyborach parlamentarnych w 2015. W tym samym roku był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich[55].
Radosław Sikorski w Strasburgu (2019)Radosław Sikorski podczas konferencji prasowej (2023)Radosław Sikorski i Antony Blinken podczas spotkania dotyczącego sankcji wobec Rosji oraz współpracy militarnej (2024)
Moscow’s Afghan war. Soviet motives and western interests, 1987.
Prochy Świętych – Podróż do Heratu w czas wojny, 1995.
Full circle. A homecoming to free Poland, 1997.
The Polish House. An Intimate History of Poland, 1998.
Strefa zdekomunizowana, 2007 (wywiad rzeka przeprowadzony przez Łukasza Warzechę).
Polska może być lepsza. Kulisy polskiej dyplomacji, 2018.
W okopie, w redakcji, w ministerstwie, 2022.
Polska. Stan państwa, 2022.
Przypisy
↑Formy tej Radosław Sikorski używa m.in. w adresie swojej strony internetowej (zob. Radosław Sikorski – strona prywatna. [dostęp 2024-02-24].) oraz w nazwie konta w serwisie Twitter (zob. Radosław Sikorski. twitter.com. [dostęp 2014-09-23].).
↑Charles Truehart. Reagan Joins Board Of National Review; Journal’s Directors to Help Set Conservative Agenda. „The Washington Post”, 28 lutego 1989. (ang.).brak numeru strony
↑Radosław Sikorski. Inside Angola: the Mystique of Savimbi. „National Review”, 18 sierpnia 1989.brak numeru strony
↑Decline or Fall?. nationalreview.com, 26 września 2015. [dostęp 2016-05-19]. (ang.).
↑Patricia Clough. Briton’s defence role angers Poles. „The Independent”, 27 lutego 1992. (ang.).brak numeru strony
↑Julian Borger. Defence post for British journalist raises ire of Polish opposition. „The Guardian”, 27 lutego 1992. (ang.).brak numeru strony
↑Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 grudnia 2023 r. w sprawie wyboru w skład Rady Ministrów (M.P. z 2023 r. poz. 1381).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 grudnia 2023 r. nr 1131.45.2023 o powołaniu w skład Rady Ministrów (M.P. z 2023 r. poz. 1383).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
