|
Tomasz Siemoniak
 Tomasz Siemoniak (ur. 2 lipca 1967 w Wałbrzychu) – polski polityk, urzędnik i ekonomista. Wiceprezydent m.st. Warszawy (2000–2002), wicemarszałek województwa mazowieckiego (2006–2007), sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji (2007–2011), minister obrony narodowej w dwóch rządach Donalda Tuska i rządzie Ewy Kopacz (2011–2015), wiceprezes Rady Ministrów w trzecim z tych gabinetów (2014–2015), poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji (od 2015), wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej (od 2016), minister-członek Rady Ministrów i koordynator służb specjalnych w trzecim rządzie Donalda Tuska (od 2023), minister spraw wewnętrznych i administracji w tym samym rządzie (od 2024). ŻyciorysUkończył II Liceum Ogólnokształcące im. Hugona Kołłątaja w Wałbrzychu[1], następnie studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie; był też stypendystą Uniwersytetu w Duisburgu. W czasie studiów należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, kierował uczelnianymi strukturami tej organizacji w SGPiS. W latach 90. działał kolejno w Kongresie Liberalno-Demokratycznym i Unii Wolności, następnie przystąpił do Platformy Obywatelskiej. W 1993 ubiegał się o mandat poselski z listy KLD[2]. Od 1994 do 1996 był zatrudniony w Telewizji Polskiej, m.in. jako dyrektor Programu 1. W 1997 koordynował program Media i Demokracja w Instytucie Spraw Publicznych. W latach 1998–2000 pełnił funkcję dyrektora Biura Prasy i Informacji w MON, a do 2002 zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego rady nadzorczej Polskiej Agencji Prasowej. W latach 1998–2000 był radnym gminy Warszawa-Centrum. Od grudnia 2000 do lipca 2002 był wiceprezydentem Warszawy. W okresie 2002–2006 zasiadał w zarządzie Polskiego Radia, następnie do 2007 był wicemarszałkiem województwa mazowieckiego. 26 listopada 2007 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w MSWiA. 2 sierpnia 2011 powołany na urząd ministra obrony narodowej[3] w pierwszym rządzie Donalda Tuska. 18 listopada 2011 objął to samo stanowisko w drugim gabinecie tego premiera[4]. 14 grudnia 2013 wybrany na członka zarządu krajowego PO. 22 września 2014 objął stanowiska wicepremiera i ministra obrony narodowej w rządzie Ewy Kopacz. W 2015 wystartował w wyborach parlamentarnych jako lider listy wyborczej PO w okręgu wałbrzyskim. Otrzymał 30 786 głosów, uzyskując tym samym mandat posła na Sejm VIII kadencji[5]. 16 listopada 2015 zakończył urzędowanie na stanowisku wicepremiera i ministra. 26 lutego 2016 został wybrany na wiceprzewodniczącego PO[6]. W Sejmie VIII kadencji został członkiem Komisji Obrony Narodowej[7]. W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 45 395 głosów[8]. W styczniu 2020 ogłosił swój start w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej, otrzymując rekomendację od ustępującego z tej funkcji Grzegorza Schetyny[9]. W wyniku głosowania w tym samym miesiącu zajął 2. miejsce wśród 4 kandydatów z wynikiem około 11% głosów[10]. W wyborach w 2023 po raz trzeci z rzędu uzyskał mandat poselski, kandydując z pierwszego miejsca listy KO w okręgu opolskim i zdobywając 46 223 głosy[11]. 12 grudnia 2023 Sejm X kadencji wybrał go na urząd ministra-członka Rady Ministrów w trzecim rządzie Donalda Tuska[12][13]. Następnego dnia został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę powołany na to stanowisko[14]. Powierzono mu funkcję koordynatora służb specjalnych[15]. W maju 2024 został nadto powołany na stanowisko ministra spraw wewnętrznych i administracji w miejsce Marcina Kierwińskiego[16]. Wyniki w wyborach ogólnopolskich
Odznaczenia i wyróżnieniaOdznaczenia
Wyróżnienia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
.jpg)
