Adam Willmann

Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1908 Rawa Ruska
Data śmierci	1995
Ambasador PRL na Węgrzech
Okres	od 14 lipca 1955 do 12 października 1959
Poprzednik	Bogdan Hamera
Następca	Henryk Grochulski
Ambasador PRL we Włoszech
Okres	od 1962 do 1967
Poprzednik	Jan Druto
Następca	Wojciech Chabasiński
Ambasador PRL w Finlandii
Okres	od 12 maja 1972 do 22 września 1978
Poprzednik	Aleksander Juszkiewicz
Następca	Włodzimierz Wiśniewski
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Okres	od 6 listopada 1969 do marca 1972
Odznaczenia

Adam Willmann (ur. 16 lutego 1908 w Rawie Ruskiej^[1], zm. 1995) – polski działacz państwowy i dyplomata, ambasador PRL na Węgrzech (1955–1959), we Włoszech (1962–1967) i Finlandii (1972–1978), wiceminister spraw zagranicznych (1969–1972).

Syn Kazimierza. Z wykształcenia filolog romanista, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1930), w okresie studiów ukończył także kurs języka francuskiego na Universite de Poitiers (sierpień 1929). W latach 1928–1939 pracował w następujących miejscach: Zarząd Okręgowy Woj. Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (Lwów), od praktykanta po zastępcę dyrektora okręgu, następnie kierował administracją i buchalterią Instytutu Techniki Szybownictwa, Studium Lotniczego Politechniki Lwowskiej i Laboratorium Aerodynamicznego.

W latach 1940–1941 pracował w Zarządzie Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu we Lwowie, po ukończeniu kursu podwyższającego kwalifikacje, mianowany kierownikiem finansowym Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu Rejonu Ponikowickiego. W latach 1941–1944 pracował w zakładzie „Kontakt” i Spółdzielni Inżynierskiej we Lwowie jako: urzędnik administracyjny i kierownik administracyjny^[1].

Po wojnie pracował jako szef biura, potem dyrektor administracyjny w Zakładach Ceramicznych „Opoczno”. Od sierpnia 1945 w Świdnicy, był zastępcą dyrektora i dyrektorem Delegatury Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych. Od września 1947 w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Żarowie, od października dyrektor. Od 14 listopada 1947 w PPR, następnie w PZPR. Z początkiem 1949 został powołany na Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach. Od czerwca 1951 początkowo wicedyrektor departamentu planowania w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, po reorganizacji ministerstwa, od kwietnia 1952 dyrektor Departamentu Planowania Ministerstwa Hutnictwa^[1].

Od lutego 1955 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, od lipca pełnił obowiązki polskiego ambasadora na Węgrzech, przebywając w Budapeszcie podczas powstania węgierskiego 1956. Od lipca 1959 do 1967 sprawował misję ambasadora PRL we Włoszech. W marcu 1967 mianowany dyrektorem Departamentu IV MSZ, w listopadzie 1969 został wiceministrem spraw zagranicznych, odpowiadał m.in. za prace nad układem polsko-niemieckim. W 1972 ponownie wysłany na placówkę, tym razem do Helsinek, gdzie przebywał do 6 czerwca 1979.

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (16 lipca 1954)^[3]
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 marca 1939)^[4]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)^[5]
• Medal pamiątkowy Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa (1971)^[6]
• Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)^[7][8]

• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
• Andrzej Werblan, Władysław Gomułka sekretarz generalny PPR, Warszawa 1988.