|
Alfred Wysocki
Alfred Wysocki (ur. 26 sierpnia 1873 w Łańcucie, zm. 3 września 1959 w Krakowie) – polski prawnik i dyplomata, senator V kadencji w II RP. ŻyciorysUrodził się w rodzinie Alfreda Wysockiego h. Odrowąż (1848–1904), inżyniera, właściciela majątku Polna k. Grybowa w Małopolsce, i Rozalii z Miłkowskich h. Prus (1847–1903). Maturę zdał w Nowym Sączu. W 1898, po studiach na Wydziale Prawniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i dwu semestrach prawa międzynarodowego w Berlinie, uzyskał stopień doktorski. Na przełomie stuleci dziennikarz Gazety Lwowskiej i członek młodopolskiej bohemy lwowskiej[2]. Pracę rozpoczął w Namiestnictwie we Lwowie. W 1900 wstąpił do służby dyplomatycznej Austro-Węgier. W 1910 został referentem prasy polskiej w Prezydium Rady Ministrów w Wiedniu (zastąpił na stanowisku Adama Bieńkowskiego)[3]. Po odzyskaniu niepodległości – od 1919 w MSZ RP. W latach 1919–1920 radca poselstwa i chargé d’affaires w Pradze, następnie w Berlinie. W latach 1922–1923 generalny inspektor urzędów konsularnych w Paryżu. W latach 1923–1924 w centrali MSZ. W latach 1924–1928 poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny w Sztokholmie. W 1924 odebrał w imieniu chorego Władysława Reymonta Nagrodę Nobla, którą następnie przekazał autorowi Chłopów. W latach 1928–1930 wiceminister spraw zagranicznych RP (podsekretarz stanu). W latach 1931–1933 poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny w Berlinie. Wyniósł z tego okresu liczne znajomości w późniejszych kołach kierowniczych III Rzeszy, a Adolf Hitler podarował mu na odjezdnym swój portret z serdeczną dedykacją[4]. W latach 1933–1938 ambasador w Rzymie (przy Kwirynale)[5]. Z dniem 15 maja 1938 przeniesiony w stan spoczynku[6]. W latach 1938–1939 senator Rzeczypospolitej z nominacji Prezydenta RP. W czasie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie, gdzie kierował w strukturach Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) Działem Opieki nad Więźniami w Polskim Komitecie Opiekuńczym Warszawa-Miasto[7]. Z racji swych kontaktów z okresu berlińskiego podejmował od marca 1940 interwencje dyplomatyczne przeciw represjom niemieckim wobec Polaków (m.in. po zamachu na Kutscherę z 1 lutego 1944), które spotykały się z żądaniem przerwania polskiego oporu przeciwko okupacji[8]. 15 grudnia 1941 odbył z częściowej inspiracji RGO rozmowę z gubernatorem Hansem Frankiem (za zgodą Hitlera, który określił Wysockiego „jedynym Polakiem, którego może ścierpieć”) domagając się złagodzenia represji wobec ludności polskiej i otrzymując podziękowania za działalność polskich kolejarzy, policjantów, robotników i urzędników. Rozmowa ta została wykorzystana propagandowo przez Niemców jako przejaw gotowości Polaków do współpracy, potępiona jako inicjatywa pozbawiona upoważnienia przez organy polskiego państwa podziemnego i ostro skrytykowana przez prasę podziemną wszystkich opcji politycznych[9]. Przyniosła nasilenie niemieckich prób wciągnięcia RGO do systematycznej współpracy z władzami okupacyjnymi[10]. Wysocki uczestniczył w delegacji RGO do Josefa Bühlera w sprawie niemieckiego wywozu i niszczenia dóbr kultury w Warszawie 6 listopada 1944, która również nie przyniosła rezultatów[11]. Po 1945 osiadł w Krakowie. Pisywał wówczas do Tygodnika Powszechnego, Życia Literackiego i Twórczości. Pozostawił pamiętniki, częściowo tylko opublikowane:
Zmarł w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XIIIA-płd-po prawej Rudnickich)[12]. Był mężem Marii z domu Lange (1877–1958). Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Information related to Alfred Wysocki |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
