Osada została założona w 1438 r. W 1489 r. Bukaczowce uzyskały magdeburskie prawo miejskie; utraciły je między 1932 a 1934 r.
Jerzy Kalinowski, właściciel miasta, ufundował w 1634 r. klasztor bernardynów, który został zniszczony w czasie wojen z Kozakami. Właścicielami miasta w XVIII w byli Łuszczewscy. Franciszek ufundował w 1747 r. parafię i kościół, a jego syn Władysław klasztor reformatów, który skasowano w 1807 r. Później dobra należały m.in. do Augusta Aleksandra Czartoryskiego. W XIX wieku sprawdziła się tutaj rodzina Artura Grottgera. Jego ojciec, Jan Józef pochowany został na miejscowym cmentarzu w 1853 r.[2]
Na początku września 1907 między stacjami Bukaczowce a Żurawne-Nowosielce doszło do katastrofy kolejowej, wykolejenia pociągu nr 318 wyjeżdżającego ze Stanisławowa o 6:25, który był przepełniony (zbyt dużo wagonów doczepionych)[3].
W latach 1942–1943 Niemcy utworzyli tu getto dla Żydów, których zwożono z okolicznych miejscowości. Część wymordowano na miejscu, a resztę wywieziono do obozów koncentracyjnych[4]. W 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 5 Polaków[5].
W czasie okupacji niemieckiej mieszkająca w Bukaczowcach Józefa Bizior przez kilka miesięcy przechowywała dwoje Żydów. W 1987 roku Instytut Jad Waszem podjął decyzję o przyznaniu jej tytułu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Tytuł ten otrzymała także jej przyjaciółka Maria Dziankowska, która dostarczyła Żydom tzw. aryjskie papiery[6].
kościół parafialny pw. Wszystkich Świętych – murowany, wzniesiony w latach 1822–1825 w miejsce dawnego, drewnianego. Konsekrowany w 1834 r. W latach 1875–1876 jego administratorem był ks. Zygmunt Gorazdowski, późniejszy święty Kościoła katolickiego. W okresie międzywojennym parafia liczyła 2500 wiernych w Bukaczowcach i 8 okolicznych wioskach. Po II wojnie światowej kościół zamieniony na salę gimnastyczną. Oddany katolikom w 1993 r., konsekrowany na nowo w 1994 r[10].
Urodzeni
Józef Widawski (w 1882) – ksiądz rzymskokatolicki, uczestnik wojny z bolszewikami 1920 i kawaler Krzyża Walecznych,
↑HenrykH.KomańskiHenrykH., SzczepanS.SiekierkaSzczepanS., EugeniuszE.RóżańskiEugeniuszE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939–1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 383, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC261139661.
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.
