|
Wilhelm Kloske
Wilhelm Atanazy Kloske[1] (ur. 10 stycznia 1852 w Naczysławkach, zm. 12 maja 1925 w Gnieźnie) − polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1911–1924. ŻyciorysUrodził się 10 stycznia 1852 w Naczysławkach (Klein Nimsdorf[2])[1]. Ukończył gimnazjum w Głubczycach, po czym w latach 1873–1876 studiował teologię na uniwersytecie we Wrocławiu. Z powodu zamknięcia przez władze pruskie wrocławskiego seminarium duchownego ostatni rok studiów odbył w Pradze i tam 15 lipca 1877 został wyświęcony na prezbitera[3]. W czasie kulturkampfu nie mógł otrzymać przydziału na placówkę duszpasterską, dlatego w latach 1877–1882 pracował jako guwerner u hrabiego Ignacego Mycielskiego w Smogorzewie. Następnie od 1882 do 1884 pełnił funkcję sekretarza księdza Asmanna, delegata biskupiego w Berlinie. W latach 1884–1887 był wikariuszem przy kościele św. Michała w Berlinie i prefektem w szkole realnej[1]. W latach 1888–1901 nauczał religii w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Od 1902 do 1903 był proboszczem parafii w Jaksicach[3]. W 1903 został mianowany kanonikiem kapituły gnieźnieńskiej i rektorem seminarium duchownego w Gnieźnie[1]. Od 1904 pełnił funkcję kaznodziei katedralnego, a od 1908 sprawował urząd oficjała[3]. 29 grudnia 1910 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Theodosiopolis[4]. Święcenia biskupie otrzymał 19 lutego 1911[1] w katedrze gnieźnieńskiej[5]. Udzielił mu ich wikariusz kapitulny archidiecezji poznańskiej[6] biskup Edward Likowski w asyście Karla Augustina, biskupa pomocniczego wrocławskiego, i Jakuba Klundera, biskupa pomocniczego chełmińskiego[2]. Po śmierci arcybiskupa Likowskiego[3] od lutego do września 1915 był wikariuszem kapitulnym archidiecezji gnieźnieńskiej[1]. W 1924[7] z powodu wieku i choroby ustąpił z urzędu biskupa pomocniczego[8]. W okresie studiów działał w polskim ruchu narodowym, w latach 1875–1876 piastował stanowisko prezesa Towarzystwa Polskich Górnoślązaków[1]. Pomimo działalności patriotycznej przyjął pruski Order Orła Czerwonego IV klasy i wystąpił przeciwko obchodom 500. rocznicy bitwy pod Grunwaldem, co spotkało się z krytyką. W 1921, przebywając w rodzinnej miejscowości, wezwał Ślązaków, aby w plebiscycie opowiedzieli się za przynależnością do Polski[1]. Był współkonsekratorem podczas sakr arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego i poznańskiego Edmunda Dalbora (1915)[2] oraz biskupa pomocniczego poznańskiego[9] Pawła Jedzinka (1915)[2]. Zmarł 12 maja 1925 w Gnieźnie. 16 maja 1925[10] został pochowany w krypcie miejscowej katedry prymasowskiej[1]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
