Legitymował się herbem Nałęcz[2]. W 1760 wstąpił do zakonu jezuitów[2], gdzie 15 sierpnia 1760 złożył śluby zakonne. 31 lipca 1770 przyjął święcenia kapłańskie. W 1775 po kasacie zakonu został inkardynowany do duchowieństwa diecezji poznańskiej. W 1776 został kanonikiem poznańskim. 12 września 1794 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji poznańskiej, którą już od kwietnia 1794 zarządzał jako administrator apostolski[1]. Sakrę biskupią otrzymał 9 listopada 1794 z rąk biskupa Franciszka Rydzyńskiego. 26 sierpnia 1806 został mianowany arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim[1]. Jego ingres odbył się 10 grudnia 1807. 22 sierpnia 1818 papież Pius VII zaakceptował jego rezygnację z urzędu[1] pomimo jego dobrych stosunków z rządem pruskim[3]. Rezygnację Raczyński argumentował podeszłym wiekiem[4]. Pod koniec 1819 przybył do Rzymu[2]. W 1821 uzyskał zgodę na zamieszkanie w diecezji przemyskiej. Jego siedzibą był pałac biskupi w Brzozowie. W tym czasie udzielał pomocy bp. Antoniemu Gołaszewskiemu oraz wspierał działalność oo. jezuitów w pobliskiej Starej Wsi[2].
↑A. Kraushar, Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk 1800–1832 : monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych. Ks. 4, Czasy polistopadowe : epilog : 1831–1836, 1906, s. 496.
